1. De smartphoneverslaafde
Ben je lekker van de muziek aan het genieten, sta je ineens een twee nummers lang naar het gebarsten smartphonescherm van de persoon voor je te kijken. Je bent immers niet op een festival geweest, wanneer je niet je favoriete nummers in onhoorbare kwaliteit op ‘Insta’ hebt gezet. Toch? Waarom genieten van het moment, als je het ook onder- of overbelicht vast kunt leggen voor het smoelenboek van Mark Zuckerberg. #festival #jewasgeweldig
2. Dat beeld van de Paaseilanden
Ken je dat moment? Dat moment dat de beat dropt, dat moment dat de gitarist die geweldige solo speelt. Kortom, die seconde dat het festivalterrein ontploft van vreugde. Iedereen danst , springt en kijkt elkaar lachend aan. Op één persoon na dan. Die staat versteend als een beeld van de Paaseilanden tussen de kolkende mensenmassa. Bewegen doe je immers het beste zonder een vin te verroeren.
3. De basketballer
Ben je net van de smartphoneverslaafde voor je af, staat deze gast ineens voor je. 3 meter 60 lang en hij staat nu pal voor je. Te genieten van de muziek. Want hij kan alles zo goed horen… én zien. Hij zit zo in de muziek dat hij niet door heeft dat hij je zicht belemmert. Eigenlijk kun je ook niet boos op hem worden, want hij kan het immers niet helpen dat wanneer hij springt, de maan bijna een kopbal geeft. De enige oplossing is een plek te vinden voor deze basketballer. Zo kun je tenminste nog wat zien.
4. De waterdrager
“Pardon! Sorry! Mag ik er even langs! Personeel!” Dat is zo’n beetje het volledige vocabulaire van de waterdrager van de gemiddelde vriendengroep die naar een festival gaat. Je herkent hem aan de kartonnen bekerhouder vol met over de rand klotsend festivalbier. De helft van de inhoud van de plastic glazen haalt overigens de groep vrienden waar hij voor bedoeld is niet. Dat belandt vanuit de tray, die hij zo hoog mogelijk de lucht in houdt, in jouw haar. Jij hebt morgen in elk geval geen conditioner voor je haar meer nodig.
5. De filosoof
“Ja man!” Dat is wat jij voornamelijk zegt wanneer de filosoof een gesprek met je begint. Of beter gezegd, zijn monoloog op je afvuurt. Want wanneer gekken en filosofen halve waarheden op je afvuren, kun je ze maar beter niet tegenspreken. Dus wanneer de filosoof je je vertelt dat de prijzenoorlog in de supermarkten de schuld is van Kensington, reageer je gewoon met een welgemeend: “Ja man!”