‘Je valt van 2,5 meter hoog naar beneden’
Op zondag 4 juni ging het mis tijdens het zeilen. We hadden een ‘thuiswedstrijd’ op het Veluwemeer. Ik verblijf, samen met mijn vrouw Gesiena, ieder jaar een paar maanden aan het Veluwemeer op een camping in Elburg. Samen zeilen Gesiena en ik overal. In België, een rondje Texel, maar het meest op ons geliefde Veluwemeer. Op de tocht naar huis sloeg de plezierige zeilmiddag om naar een klein drama. Door het droge voorjaar dit jaar was het waterpeil van het Veluwemeer 20 cm lager dan normaal. We raakten de bodem. Op een catamaran zit je al snel zo’n 2,5 meter boven het wateroppervlak. Door de snelheid die we hadden, werd ik als het ware gekatapulteerd en landde met al mijn gewicht op mijn voet. Ik voelde meteen dat het goed mis was.
‘Hoe gaat het eigenlijk met m’n zeilmaatje Laurens?’
In een roes hebben ik en m’n zeilmaatje van die dag de boot overeind en thuis gekregen. Daarna lag ik 10 minuten plat in de boot omdat ik zo beroerd was van de pijn. Deze keer zeilde ik niet met Gesiena, maar met Laurens. Een onervaren zeiler van 13 jaar. Onderweg naar het ziekenhuis vroeg ik me (ondanks de pijn) af hoe met Laurens ging en of iemand wel voor hem zorgde. Gelukkig was alles in orde met hem.
10 dagen wachten op het kunnen maken van een foto
Nadat ik bij het ziekenhuis was geweest moest ik eerst 10 dagen met een spalk lopen. Mijn enkel was te dik om te kunnen zien wat er kapot was. Na die 10 dagen is er alsnog een foto gemaakt en bevestigde de arts mijn gevoel dat het goed mis was. Ik kreeg te horen dat niet alleen mijn enkel gebroken was, maar ook mijn voet was gebroken en al mijn middenvoetsbeentjes waren versplinterd. Gek genoeg was een operatie niet nodig. Wel moest ik vervolgens 5,5 week loopgips dragen.
En doorrrrr…
Ik deed normaal gesproken alles in huis, omdat Gesiena jaren ziek is geweest en dit niet kon. Maar na mijn vervelende pechgeval bleek ze veel meer zelfstandig te kunnen in de huishouding dan dat we zelf voor mogelijk hielden. Dus zij is degene geweest die alles in huis draaiende heeft gehouden. Dit is voor haar een eyeopener geweest en we zijn er beiden beter van geworden! Ook heeft ons directe aanspreekpunt vanuit de Ditzo Pechvogelhulp, de Pechvogelbuddy, heel goed geholpen en actief met ons meegedacht.
Mijn enkel is nog wat stijf, maar de pijn is al minder. De arts heeft aangegeven dat de pijn die ik heb nog een jaar kan aanhouden. Mijn enkel zwol ook behoorlijk op, maar dat is gelukkig voorbij. Ik ben drie weken op vakantie geweest naar Kos en door het zand lopen doet wonderen. Inmiddels ben ik al weer ruim 3 maanden volledig aan het werk!
De komende maanden gaan we meer van deze persoonlijke verhalen achter een pechgeval met jullie delen. En we zijn benieuwd, herken jij je in het verhaal van Adrie? Ben jij wel eens slachtoffer van een typisch pechgeval? Laat het ons weten via onze Facebookpagina!